Luino
Luino (12.000 inwoners) is de belangrijkste stad aan de Lombardische kust.
Het stadje ligt aan de mond van de Tresa aan het begin van de Dumentinavallei.
Aan de baai heeft men een prachtig uitzicht over het meer. De stad strekt zich uit
tot in de laagvlakte en op de omliggende heuvels. Luino is een levendig industrie-
centrum (metaalgieterijen, machinebouw, textielindustrie, schoenenfabrieken);
��nmaal in de week is er markt, die druk bezocht wordt. Luino is zeer aantrekkelijk
voor de toeristen door het uitstekende klimaat, de goede hotelaccomodatie en de
talloze uitstapjes die men vanuit deze plaats kan maken. Op verschillende wandelingen
komt men langs prachtige villa's en tuinen. |
| | | | | | |
| | | | | | |
 |
|
In de Romeinse tijd was Luino, destijds Luvinum genoemd, een garnizoensplaats. In 590 vielen de Franken, die aan de mond van de Tresa waren gelegerd, Luino binnen. In de middeleeuwen trachtten verschillende heren het stadje in handen te krijgen. Later, nadat Luino bij het graafschap Angera was gevoegd, ging het over in handen van de familie Visconti, die het als leengoed afstond aan de Rusca's, de Marliani's en de Crivelli's. In 1513 bezetten de Zwitsers Luino korte tijd totdat het teruggewonnen werd door Karel V en als Spaans bezit bij het hertogdom Milaan werd gevoegd; plaatselijke patrici�rsfamilies bleven echter grote invloed uitoefenen. In 1714 ging Luino over in handen van de Oostenrijkers. Na de napoleontische periode heersten de Oostenrijkers opnieuw over Luino. Op 15 augustus 1848 verrichtten de Garibaldini's hero�sche daden tijdens hun verzet tegen de Oostenrijkers en slaagden er zelfs in de bezetters bij de herberg van Beccaccia terug te drijven.
Op de plaats van het samentreffen is een monument opgericht - het eerste monument dat in Itali� tijdens het leven van de grote leider werd opgericht - ter nagedachtenis aan Garibaldi.
Hoogstwaarschijnlijk is Luino de geboorteplaats van Bernardini Luini (1480/90-1532) die een zeer eigen stijl van schilderen had, die gekenmerkt wordt door een grote natuurlijkheid en sierlijkheid. In 1470 werd eveneens in Luino Giacobino Luinese geboren, die later lekebroeder werd in de orde van de Carmeliten.
Men komt Luino binnen langs de majestueuze boulevard die omzoomd is met platanen. Aan de rechterkant staat achter een beboste omheining de kerk van de madonna del Carmine.
Een passend voorbeeld van neoklassieke stijl is het indrukwekkende, grote herenhuis - tegenwoordig stadhuis - dat vlakbij de kerk staat en vroeger eigendom was van de familie Serbelloni.
Op het plein staan verschillende stijlvolle gebouwen evenals in het oude gedeelte van Luino waar men vooral veel versieringen op de voorgevels aantreft.
Het uitzicht over het meer en op de bergen is overweldigend: de hoge kammen van de Limidario boven Brissago gaan over in een rotsachtig gebergte en lopen tenslotte uit in de heuvels van het gebergte achter de Borromeobaai; op de voorgrond staan aan het water de kastelen van Cannero; aan de linkerkant ziet men in de verte de Mottarone en de Punta della Castagnola die in het water uitsteekt; op de hellingen van de Carciago liggen de dorpjes Ghiffa en Oggebio en rechts van Cannero op de Piambello het plaatsje Viggiono; bij Brissago ziet men op de heuvels de verspreid liggende gehuchten en beneden aan het meer Cannobio. Op de Lombardische kust liggen noordwaarts aan het meer Colmegna en Maccagno en op de heuvels Agra; op de achtergrond verrijzen de Borgna, de Cadrigna, de Sirti en de Lema. In zuid-oostelijke richting tekent het gebergte bij Valtravaglia zich af en ziet men de Rocca di Cald� en de bergen tussen Laveno en Valcuvia. Een bijzonder mooi uitzicht op de laatstgenoemde bergen heeft men op de Moncucco, een berg achter Luino.
